Lekker voorlezen

7 juli 2019

‘Kinderen houden van lezen. Ook al zeggen ze soms van niet, als je met ze gaat zitten en ze afwisselend voorleest en zelf laat lezen, dan houden ze van lezen.’ Met deze stelling begint een recente column van Tommy Wieringa, waarin hij vertelt over zijn voorleeservaringen met kinderen van zes tot negen jaar op de school van zijn dochters, een paar ochtenden in de week, altijd in groepjes van twee. Natuurlijk is het (voor)leesplezier van kinderen afhankelijk van een aantal condities, zoals het voorleesvermogen van de voorlezer en de vraag wat ie meebrengt om (uit voor) te lezen, maar ook in welke omgeving – school, thuis of bij opa en oma – en op welk moment – midden op de dag of voor het slapen gaan. En niet te vergeten de ontwikkelingsleeftijd van het kind. Continue reading →

Inenten, of: hoe beschermen we de kleinsten?

4 juni 2019

Pauw, donderdagavond 17 november 2016. Waarschijnlijk was dit de enige keer dat de talkshowhost zich de dag na de uitzending gedwongen zag daarop terug te komen en excuses te maken. Drie gasten hadden op de 17^e van hem de kans gekregen ongeremd hun gal te spuwen over het inenten van kinderen en met een serie wilde verdachtmakingen rond vaccinaties op de proppen te komen, terwijl de voorzichtig formulerende kinderarts werd geïntimideerd. De uitzending leidde tot een handtekeningenactie. Volgens sommigen had daar een ‘welbespraakte medicus’ moeten zitten, die de antiprikkers ‘met harde feiten naar een hoek van de studio had gewezen.’  Anderen meenden echter dat dit niets zou hebben geholpen. Volgens hen toonde het gehele optreden juist aan ‘dat educatie en met feiten om de oren slaan niet helpt als mensen heilig overtuigd zijn van het tegendeel.’ Continue reading →

Eigen Kracht maakt geen verschil

23 mei 2019

Hedda van Lieshout van de Eigen Kracht Centrale stuurt wekelijks ‘Een sterk verhaal op vrijdag’ rond. Wat me daarin van meet af aan heeft gefascineerd is dat al haar verhalen afsluiten met de totstandkoming van een Eigen Kracht conferentie (EKc) of Familienetwerkbijeenkomst. Week in, week uit probeert Van Lieshout haar lezers te overtuigen van het succes van deze aanpak door te laten zien dat er een kringgesprek tot stand komt van personen uit het netwerk van een gezin in problemen. Haar verhalen gaan nooit over de uitwerking van dit gesprek; de lezer komt nooit iets te weten over het vervolg. Of het bijvoorbeeld in een geval van kindermishandeling enkele maanden na zo’n gesprek beter gaat met de kinderen? Of de kinderen, nadat een uithuisplaatsing is voorkomen, daarna ook weer normaal naar school gaan en hun veiligheid en gezondheid sindsdien zijn gegarandeerd? En of de kinderen in het geval van een vechtscheiding enige tijd na zo’n gesprek tevreden zijn over de situatie? Continue reading →

Laat het eindelijk doordringen tot Den Haag:

de jeugdzorg is in echt gevaar

14 mei 2019

Ingrijpend decentraliseren en tegelijkertijd ingrijpend bezuinigen, en dat luchthartig verkopen met de fantasievolle bewering dat het allemaal goed komt, wat zeg ik, beter, veel beter wordt! Zo werd de rücksichtsloze overdracht van de jeugdzorg naar de gemeenten vanuit Den Haag en vanuit de grote gemeenten indertijd gebracht. De grote bestuurlijke lessen die uit het debacle van de jeugdzorg moeten worden getrokken zijn allereerst, dat landelijke decentralisatieprocessen juist veel meer geld kosten als men de kwaliteit van het werk niet in gevaar wil brengen; dat dergelijke processen heel veel voorbereidingstijd vragen, inclusief pilots waarin de belangrijkste problemen goed in kaart kunnen worden gebracht; en dat dergelijke processen zoveel mogelijk gevrijwaard moeten blijven van ideologische overwegingen en bezweringsformules in plaats van pragmatisme en grondige kennis van de praktijk. Continue reading →

Jeugdzorg: meer geld én meer centrale sturing nodig 

11 mei 2019

Het lijkt wel een gecoördineerde actie. Een dag na mijn oproep aan het kabinet in de NRC om de jeugdzorg met een aantal stevige ingrepen te redden, verschijnt een open brief van de VNG over jeugdzorg en de GGZ in het AD. De gemeenten staan met de rug tegen uur. Zij hebben allemaal forse tekorten op de jeugdhulp. De Utrechtse burgemeester Jan van Zanen, voorzitter van de VNG, verlangt er namens zijn collega’s structureel meer geld bij en hij zet de zaak op scherp met het dreigement dat ze de jeugdzorg en de ggz anders ‘terugleggen bij het Rijk’. En alsof het afgesproken is, verschijnt op dezelfde dag een bericht in Binnenlandse Bestuur waarin de uitkomsten van een inventarisatie van de gemeentelijke tekorten op dit terrein worden gepresenteerd. Landelijk blijkt het dit jaar om een tekort van 1,2 miljard te gaan. De claim van de vakbonden, die dreigen met acties als er voor 1 juni niet structureel 750 miljoen euro bij komt en daarbovenop een eenmalige investering van 200 miljoen euro voor een arbeidsmarktfonds, is dus verre van overdreven. Continue reading →

4 mei en de kinderen

4 mei 2019

Net terug van een sfeervolle, lokale herdenkingsbijeenkomst in de Amsterdamse Rivierenbuurt rond het standbeeldje van Anne Frank op het plein waar zij woonde voordat het gezin Frank moest onderduiken. In deze buurt – mijn buurt – zijn tijdens de bezetting ruim 14.000 joden, van babies tot bejaarden, uit hun huizen gehaald en weggevoerd. Hier en daar herinneren bescheiden Stolpersteine aan deze verschrikkelijke episode. Er zijn zo’n 500 aanwezigen, veel kinderen, en veel kinderen die kleine bosjes bloemen leggen bij het beeld van hun leeftijdgenoot, Anne Frank. Continue reading →

Drie forse ingrepen om de jeugdzorg te redden:

1. meer geld

28 april 2019

Het gaat bar slecht met de jeugdzorg. De jeugdzorgwerkers spannen zich dagelijks in om er het beste van te maken, maar er is gebrek aan alles – aan geld, aan deskundig en ervaren personeel, aan adequate opvang en aan centrale sturing. De Tweede Kamer verlangt oplossingen. Verantwoordelijk minister Hugo de Jongeheeft aangekondigd dat hij zich bezint op financiële maatregelen en op wat er breder nodig is om de jeugdzorg te verbeteren. In deze serie blogs wordt een aantal ingrepen voorgesteld om tenminste te redden wat er nog te redden valt. Continue reading →

Drie forse ingrepen om de jeugdzorg te redden: 

2. Jeugd-ggz terug naar ggz

28 april 2019

Het voorbeeld van Denemarken laat zien dat meer geld noodzakelijk maar zeker niet genoeg is om de toekomst van de jeugdzorg veilig te stellen. Minstens zo noodzakelijk zijn vergaande maatregelen om de versnippering van de jeugdzorg over 380 gemeenten en de daarmee gepaard gaande ongelijkheid voor ouders en kindern, en de overbelasting en bureaucratisering bij gemeenten tegen te gaan evenals de bureaucratische last die deze ontwikkeling de afgelopen jaren heeft veroorzaakt bij de gespecialiseerde instellingen en vrijgevestigde specialisten. Continue reading →

Drie forse ingrepen om de jeugdzorg te redden:

3. meer centrale sturing

28 april 2019

De versplintering van de specialistische jeugdzorg door de toegang tot de jeugd-ggz coûte que coûte, tegen alle waarschuwingen vanuit het veld, op uitdrukkelijk verzoek van de bestuurders van de grote steden mee te nemen in de decentralisering van de zorg naar de gemeenten is een gevolg van een discutabele visie op de verantwoordelijkheid van de centrale overheid. Deze ontwikkeling draagt op zijn beurt bij aan de teloorgang van het besef dat deze zorg niet primair een lokaal vraagstuk is, maar een breed gedeelde, nationale verantwoordelijkheid.Dit gebrekkig besef van nationale verantwoordelijkheidvoor onze zorgenkinderen blijkt de jeugdzorg op meerdere terreinen op te breken. Continue reading →

Minister Hugo de Jonge: grijp in bij Jeugdbescherming Rotterdam

24 april 2019

Je waant je in een ander land. Zoveel ongefundeerd wantrouwen, zoveel botte onwil, zo’n volstrekte onverschilligheid voor rechten van ouders en kind en voor de toekomst van het kind, zo lomp naast zich neerleggen van kritisch advies van de lokale kinderombudsman en zo verontrustend negeren van opdrachten van de rechter.

De evaluatie van de Jeugdwet begin vorig jaar maakte duidelijk dat de rechtsbescherming van kinderen en ouders in de jeugdzorg op veel plaatsen te kort schiet. Het rapport van de kinderombudsman Rotterdam dat kort daarop verscheen, liet zien dat in de Maasstad, de stad die zich erop laat voorstaan doortastend aan de slag te zijn gegaan in het kader van de Jeugdwet, grenzen zijn overschreden en belangrijke voorwaarden verontachtzaamd. De kinderombudsman constateerde dat de manier waarop in Rotterdam drang op ouders en kinderen werd uitgeoefend in het kader van de ‘vrijwillige’ jeugdhulp, serieuze tekortkomingen vertoonde en fundamenteel moest veranderen. Continue reading →