Jongeren en messen 3

19 augustus 2021

In een interview in de NRC doet de nieuwe hoofdcommissaris van Rotterdam, Fred Westerbeke, een aantal behartenswaardige uitspraken. Westerbeke werkte tot april vorig jaar als hoofdofficier van justitie bij het Landelijk Parket en hij kreeg landelijke bekendheid als leider van het internationale onderzoek naar het neerhalen van vlucht MH17 boven Oekraïne. Hij begon bijna veertig jaar geleden als politieman en nu hij terug is bij de politie ziet hij zich daar geconfronteerd met chronisch personeelstekort. Op 2.300 voltijds medewerkers heeft Rotterdam op dit moment 300 vacatures. Net als in het onderwijs en in de zorg gaat het hier niet om een natuurfenomeen dat ons zomaar overvalt, maar om de gevolgen van beleid dat de afgelopen jaren ondanks uitdrukkelijke waarschuwingen is ingezet. Westerbeke wijst erop dat dit personeelstekort is ontstaan, doordat het kabinet jaren geleden heeft besloten om te bezuinigen en geen mensen meer naar de politieopleiding te sturen: “Het aantal opleidingsplaatsen voor nieuwe agenten is drastisch ingekrompen. Meerdere korpsen kampen met een personeelstekort dat is versterkt door cao-afspraken over vroegpensioen voor oudere werknemers die daardoor eerder kunnen stoppen met werken.” Er worden ruim 600 nieuwe agenten voor het Rotterdamse korps opgeleid maar die kunnen voorlopig nog niet aan de slag. “We komen mensen tekort binnen de basisteams. Dat zijn de collega’s die zichtbaar surveilleren op straat, het gesprek aan moeten gaan met de burger en moeten ingrijpen waar dat nodig is. Als iemand het noodnummer 112 belt, worden zij erop afgestuurd. Om de roosters voor deze basisdienstverlening goed in te kunnen vullen, moeten wijkagenten regelmatig bijspringen terwijl dat niet de bedoeling is. Ook moeten we een beroep doen op collega’s in administratieve en bestuurlijke functies.” Continue reading →

Voor welk probleem biedt het Toekomstscenario kind- en gezinsbescherming een oplossing?

4 april 2021

Er zijn veel inhoudelijke bezwaren naar voren gebracht tegen overhaaste invoering van decentralisatie van de jeugdzorg. Ook werd onder meer met verwijzing naar de ervaringen in Denemarken gewaarschuwd dat zo’n ingrijpende omslag extra geld vereist in plaats van zware bezuinigingen. Desondanks werd de zorg voor de jeugd in 2015 rücksichtslos overgeheveld naar de gemeenten.[1] Het rijk verdeelde het geld, de gemeenten werden verantwoordelijk voor de uitvoering. Gevolg was een nog grotere achteruitgang van de jeugdzorg dan de critici hadden gevreesd, zoals sindsdien bleek uit talloze acties, brandbrieven, kritische evaluaties en vernietigende rapporten van lokale Rekenkamers en de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd. Al snel werd duidelijk dat de ingrijpende bezuinigingen waarmee alle overheveling van bevoegdheden gepaard ging berustten op volledige onderschatting van de kosten en gevolgen van deze ingreep. Continue reading →

Jeugd-ggz: hoe ernstiger de problematiek, hoe langer adequate hulp uitblijft 

24 maart 2021

Marktwerking en decentralisering van de geestelijke gezondheidszorg voor de jeugd naar de gemeenten: een aardige combinatie waar wellicht door slimme jongens wel wat te verdienen valt … Voeg daarbij dat de (grote) gemeenten sterk hechten aan autonomie op het terrein van de jeugdzorg, maar dat de financiële ruimte voor de gemeenten vanuit Den Haag wordt bepaald en dat de gemeenten zelfs al voor de invoering van de decentralisatie in 2015 klaagden over te krappe budgetten en dus behoefte hadden en steeds meer hebben aan ‘goedkope’ voorzieningen’. En dat op deze ‘markt’ bovendien een gemiddelde behandelprijs wordt gehanteerd. Zie daar de vier belangrijkste redenen dat deze ‘markt’ al gauw als interessant werd ontdekt door financiële cowboys. De fijne neus van financieel adviseurs en durfinvesteerders voor kansen in nieuwe markten leidde hen pijlsnel richting de jeugd-ggz. Continue reading →

Hoe ‘jong versus oud’ ineens populair wordt

9 maart 2021

We zagen het al gebeuren bij de discussie over de toegang tot de IC in Coronatijd. Ten onrechte bleven sommige zelfverklaarde Corona-kenners hameren op het leeftijdscriterium in het geval er nog maar een enkel bed op de IC beschikbaar zou zijn. Zo wees ik er in mijn blog van 18 januari op dat voormalig ‘Denker des Vaderlands’ Marli Huijer zonder aarzeling stelde dat jongeren bij schaarste van IC bedden zouden moeten voorgaan op ouderen. De praktijk had intussen al lang laten zien dat zeer jonge noch zeer oude patiënten worden opgenomen op de IC. Uiteraard wordt bij schaarste eerst geselecteerd op medische overwegingen: wie heeft de meeste kans de IC te overleven en snel te herstellen? In de regel krijgen jonge mensen dus op medische gronden voorrang. Dit uitgangspunt staat helemaal niet ter discussie. Degenen die maar bleven herhalen dat de ethisch cruciale kwestie zou zijn dat we zouden moeten kiezen voor iemand van 20 in plaats van voor iemand van 80 vertroebelden de zaak, omdat die keuze op medische gronden feitelijk en terecht allang wordt gemaakt Continue reading →

Kiezen onder Corona

Meer gevangenisstraf dan taakstraf?

21 februari 2021

Corona domineert het publieke debat. Milieu, belastingen, pensioenen, immigratie, veiligheidsbeleid – alle onderwerpen worden overschaduwd door de discussie over het coronabeleid. Daarbij vallen twee dingen op. Ten eerste de continue stroom aan onbekookte, onaangename en zelfs ronduit bedriegelijke voorstellen voor alternatieve aanpakken. Ten tweede de vergaande politisering van de Corona-aanpak die daarmee gepaard gaat. Continue reading →

Niet jong versus oud bij toegang laatste IC-bed (2)

17 januari 2021

In een uitgebreid interview vertelt voormalig ‘Denker des Vaderlands’ Marli Huijer dat zij zich al sinds maart bezighoudt met de discussie over de aanpak van de corona-pandemie. Voor haar bestaat er daarbij geen spoor van twijfel over het principe dat jongeren bij schaarste van IC bedden zouden moeten voorgaan op ouderen: ‘Ik vind het inderdaad lastig om te doen alsof iemand van 75 evenveel recht heeft op een IC plek als iemand van 20. (…) Een jongere die dood gaat omdat er geen plek is op de IC gaat vroegtijdig dood. Iemand van 80 niet.’ Maar daar gaat de discussie over de toegang tot het laatste IC-bed helemaal niet over. Kennelijk heeft zij in het afgelopen half jaar niet de moeite genomen om het draaiboek dat daarvoor door de artsenorganisaties sinds juni is neergelegd goed te bestuderen en de discussie die daarover onder medici en ethici is gevoerd scherp te volgen. Continue reading →

Niet  jong versus oud bij toegang laatste IC-bed

10 januari 2021

Ineens is er in alle Covid-duisternis een lichtpuntje. Ik doel nu niet op de beschikbaarheid van vaccins, maar op de aankondiging van het kabinet om artsen te verbieden om jongeren op niet-medische gronden voorrang te geven op ouderen bij de toegang tot het laatste beschikbare bed op de intensive care. Eerlijk is eerlijk, dit kwam niet echt als een verassing, want het kabinet had al eerder bezwaar gemaakt tegen selectie op leeftijd en een meerderheid in de Tweede Kamer had dit ondersteund. Degenen die nu stellen dat het kabinet hen hiermee heeft verrast en verbaasd spelen dan ook ‘de vermoorde onschuld’, om een in dit verband pijnlijke metafoor te gebruiken. Immers, in juni schreef interim minister van Medische Zorg Martin van Rijn al dat de regering selectie op leeftijd verwierp. Continue reading →

Kwelkwartetten

27 november 2020

Af en toe stuiten we in de kinderbescherming op radicalisering – van kinderbeschermers. Zo wordt soms verkondigd dat niet het kind centraal moet staan in de kinderbescherming maar de ouders en dat we er van uit moeten gaan dat alle ouders het beste met hun kind voor hebben. Maar de kans is groot dat we eerder worden geconfronteerd met een radicaliseringstrend in omgekeerde richting, waarbij ouders verantwoordelijk worden gehouden voor alle mogelijke beperkingen en verdriet in het leven van hun kind. Een dergelijke trend wil nog wel eens de kop opsteken als weer nieuwe initiatieven worden bedacht om kindermishandeling en verwaarlozing ‘voor te zijn’. Dat gaat onder de noemer ‘vroegsignalering’. Continue reading →

Rechterlijke zorgen om de jeugdzorg

28 september 2020

Een van de gebieden waarop de crisis in de jeugdzorg sinds de decentralisatie in 2015 zichtbaar wordt, betreft beslissingen van de rechtbank. Uit een selectie van recente uitspraken op het gebied van het jeugdrecht komt naar voren dat rechters zich op meerdere punten ernstige zorgen maken. Allereerst het probleem met de tarieven. Nog voor de invoering van de decentralisatie waarschuwde de Transitiecommissie dat er instellingen zouden omvallen. Begin 2016 was al duidelijk dat de gemeenten aanbieders van jeugdzorg met allemaal verschillende regelingen en vaak te lage tarieven confronteerden waardoor vele in de gevarenzone terecht waren gekomen. Een jaar geleden bleek dat de financiële situatie van de overgebleven jeugdzorgaanbieders nog steeds bij vier op de tien ‘hoog risicovol’ was, als gevolg van te lage bekostiging door de gemeenten en van de enorm toegenomen administratieve lasten voor de instellingen vanwege facturatieperikelen en verantwoording naar vaak tientallen en soms meer dan 100 gemeentelijke contractpartners met verschillende eisen. Ten gevolge van deze problemen zag De Hoenderloo Groep zich dit jaar gedwongen haar deuren te sluiten. Continue reading →

Justitie kan nog wel wat pedagogiek gebruiken (3) 

Het Britse Youth Justice system als voorbeeld?

7 september 2020

Eerder schreef ik twee blogs naar aanleiding van de recente aankondiging van minister Dekker om ouders ‘meer dwingend te betrekken bij het voorkomen van crimineel gedrag van hun kind’. Minister Dekker reageerde daarmee zowel op verontrustende steekincidenten onder jongeren alsook op de zorgen in bredere zin van de burgemeesters van 15 steden betreffende de toekomst van de jeugd in hun ‘kwetsbare buurten’. Dekker meent dat ouders, als hun kinderen risicovol gedrag vertonen, ‘zo nodig met drang of dwang ondersteuning (moeten) krijgen.’ De minister suggereert dat zijn voorstel zou steunen op de uitkomsten van een omvangrijke metastudie van Machteld Hoeve en een vijftal andere pedagogen. Maar zijn stelling dat deze ouders met drang of dwang ondersteuning zouden moeten krijgen volgt helemaal niet uit hun onderzoek. Continue reading →